Seabass Masters Cup 2016

Seabass Masters Cup 2016

Mijn naam is Marcel en ik durf mezelf een fanatieke zeebaarsvisser te noemen. Al ruim 35 jaar probeer ik roofvissen te verleiden met kunstaas. Het begon ooit met een spinnertje of lepeltje op snoek, toen kwamen de eerste siliconen aasjes en uiteindelijk viel ik voor het kwalitatief mooiste kunstaas ter wereld, uiteraard uit Japan. Rond het jaar 2000 sprak ik een paar mensen op visbeurzen die met zacht en hard kunstaas op zeebaars visten. Dat wilde ik ook!  Zeebaars is veel sterker en sneller dan de snoekbaars waar ik meestal op viste en de aanbeten zijn ook vaak keihard. De dril van een zeebaars is moeilijk te vergelijken met die van een andere Nederlandse vis. Misschien komt zeelt of karper nog het dichtst in de buurt. Daarbij is zeebaars, zeker de wat grotere vissen, een zeer moeilijk te doorgronden vis. In Frankrijk, waar het zeebaarsvissen op een enorm hoog niveau ligt, noemen ze de zeebaars de meest karaktervolle vis. En eigenlijk ben ik het daar volledig mee eens. De ene dag werkt een bepaald kunstaas of kleur bijzonder goed. Een dag later vang je op hetzelfde kunstaas op dezelfde plek geen enkele zeebaars.

Begin van dit jaar vroeg een goede visvriend of ik zin had om mee te doen aan de Seabass Masters 2016 een nieuwe competitie, waarbij gericht op zeebaars zou worden gevist in wedstrijdverband. Eigenlijk heb ik nooit meegedaan aan viswedstrijden. Ik vis voor mijn plezier. De rust en de ontspanning die het vissen mij geeft, vind ik eigenlijk net zo belangrijk als het vissen zelf. Een wedstrijd associeer ik met stress. Bovendien hou ik er van om dingen te testen en uit te proberen en daar zou in een wedstrijd toch helemaal geen ruimte voor zijn? In een wedstrijd moet je meest effectief zijn. Maar omdat ik het een leuk initiatief vond en deze visvriend graag wilde ondersteunen, heb ik besloten mee te doen. Ik zou me overgeven aan de gedachte en de wedstrijd enthousiast mee doen. Dat nam ik mezelf voor. De wedstrijd zou uit drie sessies bestaan. Een eerste sessie op de pier van Hoek van Holland met kunstaas met bijvanger, een week later een sessie op de pier van IJmuiden met zagers en daarna de finale vanuit de boot bij de Zeelandbrug. De Europoort is voor mij een bekende zeebaarsplek. Ik heb daar regelmatig gevist, maar ik realiseerde mij ook dat er op de pier van Hoek van Holland heel anders wordt gevist dan waar ik normaal vis in IJmuiden. In IJmuiden ken ik de meeste plekken inmiddels wel. Vissen met aas doe ik zelden. Ik hou van actief vissen. Het verleiden van een roofvis met een stukje plastic vind ik eigenlijk het mooiste wat er is. De laatste sessie zou vanuit de boot gehouden worden bij de Zeelandbrug met een enkel kunstaasje. Het vissen op zee vanuit een boot op zeebaars was mij niet onbekend. In het verleden heb ik wel eens gevist met Bennie Muizelaar en de ervaringen bij hem aan boord gaven mij het gevoel dat ik ook bij de bootsessie goed uit de verf zou kunnen komen. Met een gedegen voorbereiding en een beetje geluk dacht ik na drie sessies wel een kans te hebben op de titel Seabass Master 2016.

Op 15 mei was het dan zo ver, de eerste sessie van de SeaBass Masters 2016 op de pier van Hoek van Holland. Na een ruime voorbereiding met, zoals Marco Kraal het zo mooi zei, een flinke dosis keuzestress had ik mijn spullen ingepakt. In de loop der jaren heb ik minstens 500 harde zeebaarskunstaasjes gespaard en ik denk wel 1000 stuks zacht kunstaas. Wat zou ik meenemen? Welke omstandigheden kon ik verwachten? Over het algemeen is het bij Hoek van Holland zaak om heel ver te kunnen werpen. Mijn 3 meter Lesath werd het wapen voor de verre afstanden. Op de molen met grote spoel zette ik Nanofil wat de werpafstand verder zou vergrootten. Met deze combi kon ik, afhankelijk van de windrichting ruim 100 meter ver werpen. Daarnaast besloot ik om een wat gevoeliger stokje mee te nemen voor het lichtere werk dichterbij de kant. In het verleden was ik al vaker succesvol geweest op de pier van Hoek van Holland met een shad die ik tussen de oude kademuur en de kant viste. Ver werpen was geen noodzaak om grote vissen te vangen en dat zou onderdeel uitmaken van mijn strategie. Ook was ik al jaren succesvol met een hoofdaasje en een bijvangertje. Zeker als het op aantallen met kleinere zeebaars aan zou komen was dit een beproefd concept. Dus nam ik witte delta visjes en een paar eigen gemaakte bijvangertjes mee. Door een bijvangertje net voor je hoofdaasje te monteren, verhoog je niet alleen je kansen, maar zeebaars is ook een groepsjager. Het kleine aasje dat ogenschijnlijk achterna wordt gezeten door een groter aasje prikkelt de voedselnijd van deze in scholen zwemmende kleinere zeebaars. Mochten de omstandigheden erom vragen dan was ik klaar voor iedere situatie. De andere zeebaarsvissers waren veel bekender met het vissen op de pier in Hoek van Holland, dus wist ik dat het er op aan zou komen. Op de dag zelf was het ruig weer. Er stonden enorme golven en er woei een flinke wind. Het vissen op de pier was te gevaarlijk. Ik had lotnummer 1 getrokken en stond dus helemaal vooraan. Ik was de enige die het nog een beetje droog had gehouden. Door het hoge tij en de grote golven sloegen de golven over de pier. Vistassen werden van de pier gespoeld en kwamen in het water terecht. Een welwillende medevisser met een waadbroek viste de tassen weer uit het water. Al snel werd er besloten dat de wedstrijd hier niet door kon gaan en er werd besloten om in één van de havens te gaan vissen. Ja maar… Ik was volledig voorbereid op het vissen op de pier en moest nu iets heel anders gaan doen, waar ik ook nog eens totaal onbekend was. Gedwee ging ik mee naar de nieuw gekozen visplek. Deze keer lootte ik nummer 7 en stond ik dus in het midden. Ik had nog 4 uur om een verschil te maken en begon fanatiek te gooien met een pilkertje met een bijvangertje. Soms voelde ik een tikje, maar er gebeurde eigenlijk niets. Niemand ving een zeebaars. Was het nog te vroeg in het seizoen? Waren ze er nog niet? Waren ze elders? Ze waren er wel, maar ze waren klein, heel klein! Mijn 7cm deltavisjes waren zelfs te groot! Dit had ik nog nooit meegemaakt! Een beginnende zeebaarsvisser, die zich moedig had opgegeven en goed had ingelezen, had een heel klein ragloutje mee en ving de ene kleine zeebaars na de andere. Het zweet brak me uit. Shit, het ging mis, ik was aan het verliezen! Met veel inzet en zeer gevoelig vissen wist ik op het pluimpje van een klein pilkertje toch nog een visje te strikken. Maar die beginnende zeebaars visser had er meer dan vijf. Ook al waren de visjes klein, 5 keer keer 20 centimeter was toch een respectabele score. Ik had één mini zeebaarsje. En 4 anderen hadden er ook één. Ik stond na de eerste wedstrijd en na voor mijn gevoel een slechte prestatie te hebben geleverd, toch nog derde. De achterstand op de nummer 1 was enorm, maar met de gedachte dat het een beginnende zeebaarsvisser was, hield ik mijzelf voor dat er in de tweede of derde sessie zeker nog kansen zouden komen om het verschil te maken en de achterstand in te lopen.

Voor de tweede sessie gingen we naar de Noordpier bij Wijk aan Zee. Eén van mijn vaste visplekken wanneer ik op zeebaars vis. Deze stek ken ik erg goed en dacht hiermee mijn voordeel te kunnen doen. Alleen die zagers… Opnieuw werd er geloot en helaas lootte ik geen goede plek. Omdat we een koud voorjaar hadden, lieten de grotere zeebaarzen nog op zich wachten. Het lag dus in de verwachting dat we ons weer op kleinere zeebaarzen moesten richten. Vanzelfsprekend had ik die eerste sessie van een week daarvoor nog in mijn hoofd. Ik nam mijn normale zeebaars dobberhengel mee, maar besloot ook een karpermatchhengel mee te nemen. Hiermee kon ik veel lichter en dunner vissen en de lengte van 4,5 meter stelde me in staat het dobbertje perfect te controleren. Lichter en dunner zijn voor mij de manier om het verschil te maken bij deze visserij. Zeebaars is een vis met zeer ontwikkelde zintuigen. Dunnere lijn betekent een natuurlijkere aaspresentatie en dus meer vangen. Normaal vis ik met dobbers tussen de 10 en 25 gram en 30/00 op zeebaars. Dit keer had ik een klein dobbertje van 4 gram gemonteerd en 18/00 fluorcarbon als hoofdlijn. Opnieuw was de visserij taai en ging het niet vanzelf, zoals dat soms wel zo is bij het vissen op zeebaars. Het kwam dus aan op urenlang geconcentreerd naar een dobbertje kijken, terwijl je verderop vis ziet jagen. Wat frustrerend! Normaal zou ik die jagende vissen aanwerpen met een mooie topwater van Japanse makelij. Nu was ik gebonden aan een zager als aas. Maar als er vis aan het jagen was, dan zou er vast wel af en toe één bij de kant komen kijken. Sporadisch werd er links en rechts een zeebaarsje gevangen. Met moeite verzilverde ik twee aanbeetjes wat 2 zeebaarsjes opleverde. Ik viste dicht tegen de kant op 1,5 meter diep. Ik had het ook verder van de kant geprobeerd, maar dat bleek kansloos. Omdat ik een circle hook gebruikte kon ik heel dicht tegen de kant vissen zonder vast te komen te zitten. Er liep aardig wat krab, dus ik besloot niet teveel bij te voeren met zagers . Af en toe gooide ik wat stukjes zager in het water om toch het idee te hebben dat ik een geurspoortje aanlegde. Ik kreeg nog één keer een goede aanbeet, maar helaas haakte ik deze vis niet. Met drie vissen was ik dagwinnaar geweest. Een leuke Daiwa molen en een stevige zeebaarshengel gingen als dagprijs aan mijn neus voorbij. Er was nog iemand met twee vissen, maar daarvan was één vis 49cm en daarmee net maats, terwijl ik alleen maar ondermaatse zeebaarsjes had gevangen. Normaal gesproken laat ik deze visjes links liggen en richt ik me op grotere zeebaars. Ook al zou ik 100 van die ukkies kunnen vangen. Nu was ik gedwongen mij toe te leggen op deze guppen, want ik deed  mee aan een wedstrijd. Na de tweede sessie Seabass Masters was de stand onveranderd. Na voor mijn gevoel opnieuw een matige prestatie te hebben geleverd, stond ik toch nog steeds derde. De voorsprong van de beginnende zeebaarsvisser was nog steeds enorm. Zeker omdat er nog maar mondjesmaat zeebaars werd gevangen.

Op naar de derde sessie eind juni, de bootsessie bij de Zeelandbrug. Geankerd vissen vanuit een boot met een flinke stroming op ruim 15 meter diepte is niet echt makkelijk als je dat niet gewend bent. Mijn hoop om Seabass Master 2016 te kunnen worden, was nog volop aanwezig. Tijdens het vissen op zeebaars ben ik altijd aan het zoeken wat het verschil kan maken. Het verschil tussen wel vangen en niet vangen. Als het los gaat, kan iedereen een zeebaars vangen en vangt bijna ieder kunstaas zeebaars. Maar als het echt taai is, is dat heel anders. Dan moet je alles precies goed doen om een zeebaars en zeker een grote, te kunnen verleiden tot een aanbeet. Vaak volgen ze, maar happen ze niet. Juist als het taai is, wil ik zeebaars kunnen vangen. Wat voor zeebaarsvissen geldt als het moeilijk gaat, geldt ook zeker voor het vissen op grotere zeebaars. Ik hou van het zeer technische kunstaasvissen met geavanceerd en goed getest kunstaas dat precies doet wat het moet doen. Daarnaast heb ik door de jaren heen talloze combinaties van shads en loodkopjes getest om tot de beste combinaties te komen. Ik had me goed voorbereid en een grote variatie aan kunstaas ingepakt om in elke situatie zo goed mogelijk te kunnen vangen. Van vrij licht tot flink zwaar, van groot tot klein, van aantallen vangers tot zeer specialistische aasjes voor de moeilijke omstandigheden, ik had alles klaar staan. Helaas kwam toen het bericht dat er nog niet werd gevangen bij de Zeelandbrug en dat het beter uitgesteld kon worden. De wedstrijd werd verzet naar half oktober. Dat er niet gevangen werd, betekende dat de stand ook niet zou veranderen, dus ik was blij dat het uitgesteld werd. Op de dag voor de finaledag van de Seabass Masters, half oktober, werd de bootsessie opnieuw geannuleerd. Dit keer was de wind de boosdoener. Er werd onder de deelnemers gestemd en er werd besloten om de sessie op de pier van Hoek van Holland over te doen.

Ja maar… Ik was volledig voorbereid op de bootsessie en had al deze spullen klaar staan. Nu moest ik met nog een halve dag te gaan, nadenken wat er voor de pier van Hoek van Holland nodig was. Weer die keuzestress… Enfin, mijn spullen weer gepakt en met goede moed op naar de pier van Hoek van Holland. Ik had mijn werpkanon bij me, maar door de pittige wind schuin tegen was ver werpen een enorme opgave. De watertemperatuur was de afgelopen weken flink gekelderd, dus het was te verwachten dat de zeebaars zich dicht bij de bodem zou begeven. Dit keer werd er niet geloot, maar mocht iedereen zijn plekje zoeken op de pier. Ik besloot richting het einde van de pier te gaan. Ik hou ervan om mijn aasjes zo natuurlijk mogelijk mee te laten nemen door de stroming. Dat kon ik aan het einde van de pier het beste doen. Bovendien is het daar ondiep, dus de kans dat de zeebaars je aasje ziet is groter. Het werd zweten en voortdurend hard smijten met een pilkertje om toch nog maar een beetje controle te hebben over de aasvoering. Lichter kunstaas werd door de druk van de wind op de lijn het water uitgeblazen. Ook al verspeel ik normaliter niet echt veel kunstaas, door oude lijnen was ik al snel 4 pilkertjes kwijt en ik had nog geen tikje gevoeld. Ik besloot een makkelijkere plek op te zoeken. Helaas werd er die dag slechts één zeebaarsje gevangen door alle wedstrijdvissers bij elkaar. De stand was opnieuw onveranderd gebleven.

Hoewel voor mijn gevoel vissen en een wedstrijd niet bij elkaar horen, vond ik het toch leuk om meegedaan te hebben aan de Seabass Masters 2016. Het was erg gezellig met de medevissers onder elkaar. De behulpzaamheid onderling vond ik opmerkelijk. Het vissen in wedstrijdverband heeft me op een andere manier uitgedaagd en geprikkeld. Mijn voorbereiding liep twee keer in de soep en de omstandigheden waren pittig, maar toch was het een leuke ervaring. Ik werd uiteindelijk derde en had een aantal goede zeebaarsvissers achter mij gelaten. Ik kreeg een aantal leuke prijzen, waaronder een waardebon van € 100,- en een prima onthaaktang. Neo, de beginnende zeebaarsvisser, bleek niet meer in te halen na de eerste sessie en werd winnaar van de Seabass Masters 2016 en won € 500,-. De eerste Seabass Masters 2016 had ik graag gewonnen, maar helaas. Volgend jaar zal het concept iets gewijzigd worden heb ik begrepen. Misschien doe ik weer mee. Vond het toch best wel grappig met al die andere zeebaarsvissers bij elkaar. De sfeer was gespannen ontspannen en er werd absoluut veel gelachen.

Siu bedankt voor het organiseren!

Mis het volgende artikel niet! Abonneer je gratis via RSS of e-mail.